Gotowi do walki

Jednym z istotnych oddziałów w ramach struktur Armii Krajowej był ten noszący numer III, czyli operacyjny i wyszkolenia. Jego zadaniem było przygotowanie żołnierzy do skutecznego prowadzenia walk i działań w terenie. W 1943 r. opracowano program szkolenia dla szkół oficerskich, podchorążych i podoficerskich. Był on koordynowany był przez Komendę Główną, a instruktorami zostali przedwojenni oficerowie. Przewidywano w nim szkolenia dla piechoty, kawalerii, saperów, artylerii, wojsk lotniczych oraz dla pozostałych jednostek, w tym: wsparcia, zaopatrzenia, logistyki czy sanitariuszy. Działania sabotażowo- dywersyjne, na których opierała się akcja „Burza”, wymagały odpowiedniego wyszkolenia wojsk saperskich, grup kurierskich (przenoszących informacje i rozkazy) oraz zwykłych żołnierzy, szczególnie z obsługi broni, przyrządów celowniczych i samego strzelania. Trzeba nadmienić, że w 1944 r. w szeregi AK wstąpiła pokaźna liczba osób, bardzo często młodych, niemających doświadczenia wojskowego. Dlatego tak niezbędne okazało się ich przeszkolenie, by mogli skutecznie brać udział w zaplanowanych akcjach.
Działania sabotażowo-dywersyjne wymagały dużej ilości materiałów wybuchowych. Za ich produkcję odpowiadał oddział IV – kwatermistrzowski. Szefem wydziału uzbrojenia od 1942 r. był mjr Stanisław Rybiński ps. „Krak” lub „Chmiel”. Od wiosny 1942 r. odpowiadał on za produkcję granatów ręcznych na terenie Lublina, tzw. „Sidolówek”. Rozkaz produkcji tego typu materiałów wybuchowych przyszedł z góry, od Komendy Głównej AK, a związany był z rosnącym zapotrzebowaniem na broń wybuchową niezbędną do prowadzenia działań sabotażowo-dywersyjnych. Surowce niezbędne do produkcji otrzymywano z Warszawy, ale pozyskiwano również je na miejscu. W obawie przed dekonspiracją zapalniki produkowano w różnych miejscach na terenie Lublina, w tym w warsztacie modelarskim Józefa Zakrzewskiego przy ul. Kotlarskiej 9. Pierwsze próby wyprodukowanych „Sidolówek” odbyły się w okolicach Choin, w powiecie krasnostawskim. Rosnące zapotrzebowanie spowodowało poszerzenie bazy punktów produkcyjnych materiałów wybuchowych na terenie Lublina. W punktach produkowano nie tylko „Sidolówki”, ale również kolce do przebijania opon, puszki wybuchowe, koktajle Mołotowa (wówczas zwane butelkami zapalającymi), czy takie granaty jak „Gammon” lub „Filipinka”. Wśród zachowanych materiałów mamy instrukcje dotyczące produkcji, użycia i wykorzystania oraz rozpoznawania materiałów wybuchowych. Dzięki temu możliwa była produkcja takowych nie tylko w punktach wyznaczonych przez oddział IV, ale również we własnym zakresie przez żołnierzy.